De F van flater

Vrijdag moesten we terug naar de Hogeschool. We mochten onze observatie ervaringen delen met de andere klasgenoten. In kleine groepjes bespraken we wat ons opviel. Tijdens dit gesprek werd het mij duidelijk dat de Noren hier twee lunchpauzes hebben, één rond 11 uur en dan rond 2 of 3 uur eten ze nog eens.

In de namiddag brachten we een bezoek aan het Vigeland museum. Een enthousiaste gids vertelde over het leven van Vigeland in het Engels. Volgens haar kon ze niet zo goed Engels en daarvoor excuseerde ze zich (absoluut niet nodig, haar Engels was stukken beter dan het mijne). Ze gidste geweldig en we kwamen meer te weten over Vigelands leven en hoe hij al die standbeelden maakten. Foto’s maken in het museum mocht en dat deed ik ook. Nu heb ik mijn verzameling ‘foto’s van standbeelden in Oslo’ uitgebreid met de standbeelden van Vigeland.

De avond wordt afgesloten met een eenvoudig maal (rijst, zoetzure saus, tomaatjes, paprika, wortels en kip). Ik moet toegeven, we zijn gezond bezig.

Gisteren werd het tijd om mijn eindwerk een beetje meer vorm te geven. Een hele dag werkte ik door. Tegen de avond was ik blij dat we samen konden koken. Gezellig samen zitten. Na het eten besluiten we om niet meer weg te gaan, we hebben meer zin om gewoon thuis te blijven. We starten een oud gekend (kinder) spel. De letter A (in Zwitserland noemen ze dit country, city and River). Een van de onderwerpen, naast jongens naam, meisjes naam was woorden uit je cursus. Ik denk dat de docenten blij zouden zijn moesten ze weten dat we op een zaterdagavond aan het nadenken zijn over gegeven leerstof. Na het spel bleek het ineens al 11 uur te zijn (Toon schatte 9.30 uur, Debbie 10 uur en ik 9 uur).

Vandaag las ik mijn short paper nog eens na, haalde er een paar zware vertaalfouten uit en stuurde het op naar de leerkracht. In de namiddag stond er cultuur op het programma. Ik bracht samen met andere internationale studenten een bezoek aan het Nobel peace center. Een klein mannetje wees ons de weg in het museum (achteraf kwam ik tot de vaststelling dat deze kleine heer een van de Nobel prijs winnaars is). Het is een goed museum met een duidelijke boodschap alleen bevatte het voor mij net iets te veel informatie. Van elke winnaar van de Nobelprijs was er uitleg te vinden (en er zijn al veel Nobelprijs winnaars voor de vrede).


Na het museumbezoek proberen we (Toon, Debbie en ik) een nieuw gerecht uit. Alles wordt klaargemaakt en mooi geschikt op een bord, net als in een restaurant. Voor zij die het nog niet doorhebben, ik eet graag!

Deze week is nu afgesloten, volgende week laat ik jullie nog wel meer weten.